خوشبختی از درون انسان سرچشمه می گیرد. شادی و آرامش از ارتباط انسان با درون خود و با خدای خود به دست می آید و نه از طریق مادیات. اگر انسان درک کند که تنها نیست و خداوند همیشه همراه اوست، خوشبختی و ارامش را احساس خواهد کرد. برای اثبات این مسئله ادامه مقاله را بخوانید و خودتان قضاوت کنید.
ارزش زمان دیروز
در گذشته برای سفر از شهری به شهر دیگر با پای پیاده عزم سفر می کردند و یا در بهترین حالت سرمایه داران از اسب و قاطر و شتر استفاده می کردند و بعد از گذر از کوهها، بیابانها، رودخانه ها و جنگلها و برای این سفرها تمام خطرها از جمله حیوانات وحشی و گرما و سرما را به جان می خریدند. با اینکه این کار هفته ها و ماهها طول می کشید ولی هیچوقت از کمبود زمان گله نمی کردند و نمی گفتند که وقت کم است و زمان کافی نیست. تنها کاری که می کردند این بود که وقتی به مقصد رسیدند بر زمین سجده می کردند و خدا را شکر می گفتند که به سلامت رسیده اند.
ارزش زمان امروز
اما امروزه فاصله هزاران کیلومتر را با هواپیما در مدت یک یا دو ساعت طی می کنیم و همیشه از تأخیر گله می کنیم و می گوییم وقت کم است. حتی اگر به سلامت برسیم باز هم با عصبانیت از تأخیر نیم ساعته حرف می زنیم. حتماً فردا نیز که با موشک و سفینه های فضایی به ماه و مریخ سفر کنیم باز هم از سفینه های بی کیفیت گله خواهیم کرد که یک ساعت تأخیر ما را به مریخ رساندند. هرچه جلوتر می رویم ارزش زمان، بیشتر خود را نشان می دهد.
هر چه امکانات بیشتر می شوند، خوشبختی و آرامش کمتر می شود. هرچقدر امکانات بیشتر می شوند طمع انسان نیز بیشتر می شود. هرچه سرعت حرکت بیشتر می شود عجله و شتاب نیز بیشتر می شود. با بیشتر شدن رفاه و آسایش، گله ها نیز بیشتر و خوشبختی و آرامش می شوند.
دنیا برای هدفی و بر اساس حکمتی بنا شده و ما بیهوده آفریده نشده ایم بلکه خالق عادل و مهربانی همه چیز را از روی آگاهی آفریده است
